Dziewiętnaście

Początek września przyniósł nieoczekiwanie gorące i upalne dni. Poniekąd współczułam tym wszystkim dzieciakom, które musiały po raz kolejny rozpoczynać rok szkolny, kiedy w głowach miały jeszcze wspomnienia z wakacji, a pogoda za oknem wcale ich lepiej do tego nie motywowała. Przyniosło mi do na myśl rozmowy z Baśką, która ciągle skarżyła się na nauczycieli i tą „powagę” zasianą w klasie maturalnej. Sama przecież kilka lat temu musiałam przeżywać to wszystko, więc traktowałam jej żale z przymrużeniem oka.

- To co teraz zrobimy? Samolocik? No to będzie samolocik! - podniosłam do góry uśmiechniętą twarz i kręciłam głową. Chłopiec zaczął piszczeć z radości, tak jak przez ostatnie pół godziny.

- Ile ty masz tej energii? - pytam żartobliwie. Brunet wiruje z dzieckiem nad głową i wygląda przy tym tak pewnie, że nawet nie mam ochoty go upomnieć. Po jeszcze dłuższej chwili takiej zabawy obaj siadają na kocu, a mężczyzna podaje dziecku butelkę z soczkiem, którą natychmiastowo opróżnia.

- Często odwiedzam Klimka i Agnieszkę. Wiesz, lubię bawić się z ich dzieciakiem – odpowiada nieco zasapany. Wygląda uroczo z tą niesforną fryzurą i lekkim uśmiechem. Posadził sobie chłopca na kolanach i podtrzymywał mu butelkę – chociaż mały Klimek jest bardziej spokojny i grzeczniejszy.

- Ej, moje dziecko też jest grzeczne! - stwierdziłam z udawanym oburzeniem, po czym oboje się zaśmialiśmy – tylko ma trochę więcej...

- Kopa. Tak, wiem – przyznaje. Głaszcze chłopca po główce, a ja patrzę na to z uśmiechem. Dobrze zrobiła mi ta jego wizyta.

- Jutro muszę wracać do Polski – mówi po chwili, a mój uśmiech gdzieś znika. Patrzę w jego zielone oczy ze smutkiem. Nie chcę, żeby jechał. Jeszcze nie teraz – jedziemy z kadrą A nad morze w ramach obozu treningowego. Nie mogę się wymigać..

- Bartek, rozumiem – kładę mu rękę na jego dłoni – i tak poświęciłeś nam zbyt wiele czasu. Dziwię się, że Kasia jeszcze nie dzwoniła z pretensjami.

- Ona też jest na obozie – odparł – i...w sumie nie wie, że tutaj przyjechałem – marszczę brwi, bo nie rozumiem. Brunet przygląda mi się uważnie i widać, że próbuje starannie dobrać słowa – mogłaby być o to zła.

- Ale dlaczego? - pytam zdziwiona. Nadal się waha.

- Jest chyba o ciebie trochę zazdrosna.

- Zazdrosna? - piszczę – Bartek, chyba nie wspominałeś jej o..

- Nie, no coś ty – zaprzecza niemal natychmiastowo. Oddycham więc z ulgą – nie wiem. Może po prostu złości się, że ciągle o tobie mówię – wyraźnie się zmieszał jakby nie to do końca chciał mi przekazać – znaczy...opowiadałem jej o twoich problemach, o chorobie Adasia...- westchnął – wydaje mi się, że opacznie to zrozumiała.

- Ok, nie ci będzie – przyznałam niepewnie i wzięłam chłopca na ręce, po czym wstałam z koca – trzeba wracać do środka.

- Już? - pyta zaskoczony.

- Zaraz podadzą obiad – wyjaśniam. Skoczek otrzepuje niewielki koc i go składa, po czym zabiera koszyk z owocami i piciem. Taki to nasz mały piknik.

- Hania, przepraszam, jeśli cię tym wkurzyłem – mówi, kiedy wracamy do szpitala. Uśmiecham się do niego pogodnie i stawiam malucha na ziemi, bo tym razem ma ochotę przemierzyć tę drogę samodzielnie. Łapię go za rączkę i nieco zwalniamy, by mógł dorównać nam kroku.

- Nie jestem na ciebie zła. Wszystko w porządku – odpowiadam. Zauważam, że wyraźnie się rozluźnił.

- W takim razie może dasz się zaprosić na pożegnalną kolację dziś wieczorem? - pyta po raz kolejny niepewnie – no wiesz...nie chcę wyjeżdżać od tak.

- Zgoda – mówię. Nie chcę mu robić przykrości, bo powinnam ten wieczór spędzić przy łóżeczku dziecka, ale póki wszystko jest w porządku to chyba mogę iść. Poza tym...nawet mam na to ochotę. Zerkam na niego. Jest wyraźnie zadowolony.

- Super, bo już wypatrzyłem fajne miejsce.

- A skąd wiedziałeś, że się zgodzę? - pytam ze śmiechem.

- Nie mogłabyś mi odmówić – odpowiada, po czym puszcza mi oczko. Otwiera nam drzwi do sali, w której mieszka Adaś a ja ze śmiechem wchodzę do środka. Jednak szybko zmieniam wyraz twarzy, kiedy widzę, kto stoi przy oknie.

- Ta-ta, ta-ta! - nieważne, że nie mówi tych słów płynnie i że klei sylaby. Ważne, że chłopiec cały rozpromieniony biegnie w jego stronę, a on ze szczęściem w oczach bierze go na ręce i mocno przytula. Od kiedy kilka dni temu po raz pierwszy usłyszał słowo „tata” z ust Adasia, chodzi naładowany jakimś niesamowitym optymizmem i ciągle się śmieje. Tak, ja miałam podobne uczucie, kiedy usłyszałam swoje „mama”.

- Cześć – zwraca się do nas. Na widok Bartka mina mu nieco zrzedła, ale nadal zachowywał pozory, uśmiechając się do nas przyjaźnie.

- Cześć, Greg – odpowiadam, zerkając na bruneta. - myślałam, że będziesz na treningu – cały czas mówiłam po angielsku, żeby drugi skoczek rozumiał. Czułam, że starszemu z nich nie bardzo się to podoba.

- Byłem. - odparł – ale nie mogłem się doczekać, aż zobaczę naszego zucha – dodał rozpromieniony, stawiając chłopca na ziemi. Mały podbiegł do swojego łóżeczka i rączką wskazywał od tej pory ulubioną zabawkę, czyli misia-skoczka. Uśmiechnęłam się do niego i podałam mu pluszaka. Chłopiec uradowany pobiegł z powrotem do ojca i podał mu zabawkę, gestykulując przy tym rękoma. Szatyn krótko się zaśmiał.

- Będzie skoczkiem - stwierdził dumny. Wywróciłam oczami.

- Taaa. I pobije twoje rekordy – szatyn zerknął na mnie uważnie.

- Oczywiście. Jeśli okaże się na tyle utalentowany, co ja to, wtedy to nie będzie podlegać dyskusji.

- Nie masz w sobie za grosz pokory – komentuję, unosząc brew. Kładę torebkę na stoliku, a koszyk, podany przez Bartka, stawiam na podłodze.

- Dlatego mam tyle fanek.

- 15-letnich.

- Wcale nie – zaprzecza gwałtownie – ty byłaś moją fanką.

- Nie byłam, Gregor. Zawsze wolałam Thomasa – odpowiadam ze sztucznym uśmiechem i puszczam mu oczko.

- Pójdę już – oboje spojrzeliśmy na milczącego do tej pory bruneta. Miał dziwny wyraz twarzy, ale to zignorowałam. Wstał, potargał chłopcu czuprynę, po czym pocałował mnie w czoło.

- Do wieczora – specjalnie powiedział to po angielsku i chytrze się uśmiechnął. - wpadnę po ciebie o 19.

- Do zobaczenia - Na reakcję Gregora nie musiałam czekać zbyt długo. Faceci..

- Do wieczora? - pyta, mierząc mnie wzrokiem.

- Idziemy na kolację – odparłam spokojnie.

- Ze mną jakoś nie wychodzisz na żadne kolacje – zaśmiałam się w duchu. On nawet nie próbuje udawać. Ale wiem, że podłoże tej zazdrości wcale nie wynika z uczucia do mnie.

- Bo ty mnie ani razu nie zapraszałeś, Gregor. - uśmiecham się do niego figlarnie. Aż dziwne. Chyba jednak mam dobry humor.

- W takim razie zapraszam.

- Dziś jestem już umówiona – odpowiadam z przekąsem. Skrzyżował ręce, czym jeszcze bardziej mnie rozbawił – lepiej powiedz, co się dzieje?

- Z czym? - zbiłam go z tropu tym pytaniem.

- Z tobą, twoimi treningami i skokami – wyjaśniam, mierząc go uważnie wzrokiem – Gregor, przecież widzę, jak się ostatnio zachowujesz. Dosyć specyficznie potrafisz ukrywać swoje niepowodzenia...

- Daj spokój – bąknął obojętnie, po czym przysunął swój fotel do łóżeczka. Chciałam znów go o coś zapytać, ale akurat w tej chwili do sali weszła salowa z wózkiem, na którym widniał dzisiejszy posiłek. Jak co dzień wzięłam od niej wszystkie odpowiednie tacki, ustawiając je na niewielkim stoliczku, przy łóżku chłopca. Podziękowałam starszej kobiecie, na co ona odpowiedziała mi promiennym uśmiechem, po czym wyszła. Usadowiłam sobie dziecko na kolanach i zawiązałam mu kolorowy śliniak, który wcześniej wyjęłam z szafki. Trzeba będzie go wyprać, biorąc pod uwagę jak bardzo jest zaplamiony. Szatyn w tym czasie podsunął fotel bliżej nas i chwycił miseczkę z wciąż jeszcze parującą zupą warzywną. Zaczął powoli karmić syna, troszcząc się przy tym, by nabrana w łyżkę ciecz nie była za gorąca. Maluch jadł kolejne porcje bez zbędnego sprzeciwu. I to też wyglądało jak co dzień.

- No to powiesz mi, czy nie? - ponawiam ostrożnie swoje pytanie. Mężczyzna skupia się na karmieniu, czyli udaje, że mnie nie słucha.

- Przecież nic się nie dzieje, Hania – odpowiada nieco ostrzej, niż zamierzał. Karcę go wzrokiem, więc nieco się uspokaja – wszystko jest w porządku.

- Tak? I dlatego zrezygnowałeś z sezonu letniego, odciąłeś się od drużyny i teraz skaczesz jak ostatnia fajtłapa? - postanawiam wyłożyć karty na stół. Wiedziałam, że oględne pytania na nic się nie zdadzą, dlatego zapytałam wprost. Część zupy, jaką właśnie nałożył na łyżeczkę, wpadła z powrotem do miski. No tak, czyli coś jest na rzeczy.

- Dziękuję, strasznie mnie tym pocieszyłaś – mówi chłodno, patrząc mi w oczy. Jest zły, że zaczęłam ten temat. Jakbym nie była do tego w ogóle upoważniona. Ale przecież musiał z kimś o tym porozmawiać, a najlepiej z osobą, która ma najmniej styczności z całym tym sportowym światem. Tak, to ja.

- Chodzisz do psychologa?

- Hania, co to za pytanie?! - teraz wkurzył się na dobre. Nawet Adaś zaczął marudzić, słysząc jego podniesiony głos. Szatyn szybko się do niego uśmiechnął i pocałował w czoło.

- Chcę ci tylko pomóc – usprawiedliwiam się. - ale widać jestem zbyt mało istotna, byś rozmawiał ze mną o swoich problemach.

- Wywracasz kota ogonem – stwierdził cierpko. - dobrze wiesz, że jesteś dla mnie ważna, ale mam dość w kółko tego oklepanego tematu. Wystarczy, że męczą mnie z tym dziennikarze i trenerzy. Przez moment radowałam się zaznaczeniem faktu, że JESTEM dla niego WAŻNA, ale zaraz powróciłam na ziemię.

- Nie rozumiesz, Greg? Właśnie o tym mówię. Powinieneś porozmawiać o tym z kimś neutralnym. - próbuję go przekonać, uśmiechając się do niego ciepło. Zaciska wargi.

- Dlaczego tak ci na tym zależy? - pyta – przecież ciągle cię krzywdzę, a przez ostatnie kilka dni unikasz mojego towarzystwa. Nie powinnaś się o mnie martwić.

- Ale to robię – odpowiadam szybko. Za szybko. Patrzymy sobie intensywnie w oczy i on po chwili się domyśla. A mnie coś ściska w sercu, bo znowu robię z siebie przed nim kretynkę i wiem, że nie uczyni nic, by rozwiać moje obawy. Jestem taka naiwna.

- Dobra, nieważne.. - bąkam.

- Och, nie umiem tego wytłumaczyć, Hania. - zaczyna powoli. Spowiada mi się choć tego nie chce, ale nie ma zamiaru robić mi przykrości. Albo naprawdę chce się komuś wyżalić, tyle że nie ma na tyle odwagi, żeby się do tego przyznać. Mam spuszczoną głowę i na niego nie patrzę - Od dwóch sezonów idzie mi znacznie gorzej. Trenuję tak samo, robię wszystko tak samo jak od lat, a to i tak nie przynosi efektów. Z konkursu na konkurs jestem coraz gorszy...

- Przecież każdemu przydarza się gorszy sezon – mówię cicho po jakimś czasie – nie da się być najlepszym przez cały czas. Skakałeś na najwyższym światowym poziomie przez prawie 10 lat. Nie sądzisz, że powinieneś dać sobie troszkę luzu? - pytam ostrożnie i podnoszę na niego wzrok. Nadal machinalnie karmi dziecko. Uśmiecha się przy tym do niego nieznacznie, a Adaś jest nad wyraz grzeczny.

- Tylko ja nie wiem jak to jest skakać gorzej i zajmować gorsze miejsca, Hania – odpowiada po chwili – nikt mnie tego nie nauczył i nikt mnie na to nie uodpornił. Zawsze byłem dobry. Zawsze, rozumiesz? - co do tego to miał rację. Latami plasował się w czołówce i rzadko kiedy zdarzały mu się gorsze konkursy. To nic dziwnego, że nie potrafi sobie z tym poradzić.

- Gregor, musisz. Bo przyjdzie czas, że całkowicie się załamiesz – na moment odkłada plastikową łyżkę i patrzy mi zacięcie w oczy – musisz cieszyć się też z małych kroków i małych osiągnięć. Jeśli ma być gorzej niż zawsze to tak będzie i nic na to nie poradzisz. Wiesz, jakie są skoki. Wiesz też, że z roku na rok konkurencja jest coraz silniejsza. Musisz stawić czoło porażkom.

- Łatwo ci mówić.. - stwierdza ironicznie. Wywracam oczami, bo on zachowuje się jak dziecko. Jak ten nastoletni bachor sprzed 5, może 6 lat.

- Jest masa zawodników, która niewiele w tym sporcie osiągnęła a skacze i cieszy się z tego, co robi. Właściwie większość. Jesteś jeszcze bardzo młody, więc dobra passa stoi przed tobą. - to takie dziwne. On ma dopiero 25 lat a mam wrażenie, że skacze od zawsze. Jak Morgenstern, Stoch czy taki Jakub Janda. A on dopiero zaczyna swoje dorosłe życie. Ma jeszcze tyle przed sobą i już przydarza mu się takie załamanie.

- Nie chcę być w gronie najgorszych.

- Nikt nie chce, ale czasami przychodzi gorszy okres. Jeszcze kiedyś będziesz w dobrej formie. Tylko musisz w siebie wierzyć, robić swoje i być usatysfakcjonowanym z osiągnięć – kontynuuję, choć jego mina mówi, że zapewne w życiu go nie przekonam do mojej teorii. Ale takie są skoki narciarskie. Tu nie tacy sobie kiepscy zawodnicy w swoich karierach byli na samym dnie, z którego potem się podnieśli.

- Każdy mi mówi to samo. Nawet ty. Ale nikt z was nie chce zrozumieć, co siedzi w mojej głowie..- - powiedział to takim rozpaczliwym głosem, że zrobiło mi się naprawdę przykro. Jest cholernie ambitny, nie raz to udowadniał. Uwielbia rywalizować i pokonywać innych, bo na tym buduje swoją pewność siebie. Ale nie może myśleć, że tak już będzie zawsze.

- Małysz też miał nie raz gorszy sezon i co? Po tej ostatniej zniżce formy zdobył jeszcze Kryształową Kulę..

- Teraz będziesz mi przytaczać takie nazwiska jak Ammann, Kasai czy nawet biedny Morgi po upadku na Kulm? Hania, proszę.. - Przecież on będzie na dnie z takim podejściem. I co tutaj robić? Ja mam do niego dotrzeć? Jak dotąd nie udaje się to nawet specjalistom.

- Zachowuj się tak dalej a skończysz jak Hannavald – stwierdzam stanowczo. Zaciska usta, po czym zdejmuje z szyi chłopca śliniaczek i wyciera nim buzię. Następnie podnosi dziecko z moich kolan i kładzie go do łóżeczka, gdzie mały zaczyna bawić się pluszakami.

- No to najwyżej tak skończę. Jeśli już tak nie jest... - mówi to całkowicie poważnie. Bez cienia niepewności w głosie. Przeraziłam się nie na żarty. Jeśli już teraz wyciąga tak drastyczne wnioski, to wiadomym jest, że nie jest z nim dobrze. Wręcz jest tragicznie.

Do sali nieoczekiwanie wparowała całkiem spora grupka ludzi. Wróć. To, co weszło jako pierwsze nie było zdecydowanie człowiekiem. Ani zwierzęciem. To był wielki, kilkudziesięciocentymetrowy pluszak, który w całości zakrywał biednego niosącego go Stefana. Za nimi weszła niewysoka blondynka. Moje oczy nie uwierzyły. O Boże, Marisa! Po kilku sekundach tonęłyśmy w swoich objęciach.

- Jak ja cię dawno nie widziałam! - piszczała mi do ucha, a ja uśmiechałam się szeroko. Kątem oka spostrzegłam jak w środku pojawili się Michael ze swoją uroczą Claudią i Manuel Fettner. Cała ta banda sprawiła, że pomieszczenie wydawało się o wiele za ciasne, jak dla takiej ilości osób w środku, ale nikomu to nie przeszkadzało. Zerknęłam na Gregora. Znowu był w dobrym nastroju a na jego ustach widniał serdeczny uśmiech. Tylko ja dobrze wiedziałam, że to jedynie maska. Po chwili pochwycił mój wzrok, a ja bezgłośnie powiedziałam: „Jeszcze wrócimy do tego tematu”. Na moment zrobił jakąś posępną minę, po czym odwrócił twarz do Michaela i zaczął z nim o czymś dyskutować.

- W końcu musiałam poznać tego twojego maluszka! Jak mogłaś nie powiedzieć mi, że jesteś w ciąży? Przecież miałyśmy wtedy dobry kontakt.. - uśmiechnęłam się do niej delikatnie i pokręciłam głową. Po chwili zrozumiała.

- Wydarzyło się wtedy wiele skomplikowanych rzeczy, ale już jest ok – odpowiedziałam jedynie.

- Mariska, skarbie! No spójrz na niego. Jest taki przesłodki, że mógłbym go zjeść normalnie! - oboje zatopili się teraz w „podziwianiu” chłopca, a blondynka robiła do niego maślane oczka. Każde z nas skomentowało to wywróceniem oczu, ale z drugiej strony było to całkiem zabawne.

- Może zróbcie sobie swoje, a nie wzdychacie do cudzego dziecka? – odezwał się wreszcie Gregor. Oczywiście chciał być zabawny, ale mu nie wyszło.

- Gregor, no coś ty! - oburzył się nieznacznie Stefan – ja to bym tam mógł. Wiesz, kasa się zarabia. Mieszkanie mam. Nawet mama z tatą by się ucieszyli, ale wiesz, Mariska jeszcze studiuje i no wykształcenie jest najważniejsze, chce zostać tą pielęgniarką, chyba nawet czuje do tego powołanie no więc sam widzisz...

- No dobra, dobra. Przecież sobie żartuję – przerwał mu ten monolog, unosząc ręce w geście protestu, na co wszyscy parsknęliśmy śmiechem. Nawet Marisa, która zwykle lubiła, kiedy mogła się trochę pośmiać ze swojego chłopaka. Tylko jakoś Krafti tego nie pochwycił i przez kolejne 10 minut do nikogo się nie odzywał. Tak, to był dopiero wyczyn.

- Hania, mamy tu chyba sytuację alarmową – usłyszeliśmy Manuela, który teraz trzymał chłopca na rękach. Podeszłam do niego z pytajnikami w oczach, na co on odpowiedział grymasem na twarzy i przytkał sobie nos. Gregor pojawił się obok niego i miał przez moment przerażenie na twarzy, a ja po prostu wybuchłam głośnym śmiechem.

- Co jest? - pyta Stefan.

- Nic. To tylko kupa. Trzeba go przewinąć – mówię rozbawiona, zabierając dziecko z rąk skoczka.

- Bleee! Fuuuj! - krzyknęli obaj Michi i Stef. Mieli przy tym takie miny, że Marisa już płakała ze śmiechu opierając głowę o ramię Claudi, a druga z dziewczyn palnęla dłonią w czoło.

- I ty chcesz mieć dzieciaka, Kraft? - pyta ironicznie szatyn. Stefan nadal stoi tam gdzie stał i nie ma zamiaru patrzeć na to, co zamierzam zaraz zrobić, gdy kładę małego na przewijaku.

- Claudia, możesz podać mi pampersy? Leżą tam w szafce, w rogu – szatynka kiwnęła na zgodę i po chwili przyniosła mi czystą pieluchę.

- A mogę ja? - pyta, kiedy zdejmuję mu spodenki.

- A potrafisz? - pytam z uśmiechem.

- Mam małą chrześnicę – odpowiada, więc podaję jej pampers i staję obok.

- O Boże.. - słyszę głos Krafta. Marisa znów parska śmiechem i głaszcze biednego chłopaka po włosach.

- Kochanie, to stanowczo za wcześnie na wspólne dziecko – mówi do niego ze śmiechem i całuje go czule w policzek. Brunet karci ją wzrokiem, ale dzięki buziakowi jest nieco udobruchany.

Zauważam jak Adaś patrzy z zainteresowaniem na Claudię, która teraz się do niego uśmiecha. Kobieta zdjęła brudną pieluszkę i włożyła ją do małego woreczka, a potem wyrzuciła do kosza. Przez moment w pomieszczeniu unosił się specyficzny zapach, a panowie znów zakrywali nosy, przez co wyglądali przekomicznie. Schlierenzauer uchwycił ten jakże spektakularny moment i zrobił im szybko zdjęcie.

- Będzie dziś na instagramie – stwierdził zadowolony, kiedy pozostała trójka panów zabijała go spojrzeniem. A ten się głupi śmiał, jakby miał w tym prostokątnym urządzeniu arcy cenny skarb – za 10 tysięcy serduszek stawiam wam butelkę dobrego whisky – ok. więc bądź co bądź, chłopaki ostatecznie się szeroko wyszczerzyli.

Po chwili Michael podchodzi do swojej dziewczyny i przygląda się z zainteresowaniem jej poczynaniom. Dostrzegam bardzo ciche i skierowane wprost do jej ucha „Świetnie sobie radzisz, kochanie”. Claudia wydawała się być teraz rozpromieniona, a Hayboeck delikatnie obejmuje ją w biodrach. Uśmiecham się mimowolnie i sądzę, że Michi nadaje się w przyszłości na ojca.

Dalej spędzaliśmy przyjemnie czas w miłym towarzystwie, gdzie nie brakowało żartów ze Stefana. Nic na to nie poradzę, że chłopak urodził się do robienia z niego jaj. Po jakiejś godzinie towarzystwo się z nami pożegnało, a Gregor układał właśnie smacznie śpiącego chłopca do łóżeczka. Zerknęłam z wahaniem na godzinę: 17.00. Jeśli chciałam zdążyć na kolację to musiałam się zbierać. Pomińmy fakt, że kompletnie nie mam w co się ubrać.

- Podwieziesz mnie do Glorii? - pytam go cicho. Mierzy mnie przez moment wzrokiem i doskonale domyśla się, o co chodzi. Następnie kiwa głową. Patrzę jeszcze przez chwilę na syna, po czym pierwsza wychodzę z sali. Z bardzo, ale to bardzo chytrym uśmiechem potwierdzającym moje samozadowolenie, że udało mi się wzbudzić w nim zazdrość.

~ Bo nigdy nie możesz mieć pewności,

 że Ona zawsze wybierze Ciebie...

***

Moje drogie!

W pierwsze kolejności życzę Wam Wesołych i niezapomnianych Świąt. Rodzinnej atmosfery, udanego odpoczynku i samych smakołyków na stole. Oby te Święta były dla Was udane! ^^

Składam te życzenia dzisiaj, bo zapewne kolejny rozdział pojawi sie w przyszłym tygodniu, a więc mam na to okazję dzisiaj.

Trochę żarcików, trochę rozterek i nieco zazdrości - to chyba najlepsze podsumowanie tego rozdziału. Już w następnym wydarzy się coś bardziej nieoczekiwanego :)

dziękuję za Wasze opinie w komentarzach, które zawsze powodują uśmiech na mojej twarzy.

Pozdrawiam!