Osiemnaście

Skrzypnięcie drzwi uświadomiło mi, że wrócił. Spowodowało to, że zaczęłam gwałtowniej suwać rozgrzanym żelazkiem po materiale koszuli. W pewnym momencie myślałam, że zaraz ją spale i jakieś 100 euro pójdzie do kosza, ale z drugiej strony wcale bym nie żałowała. Należało mu się.

Wszedł niepewnie do salonu. Jego zaskoczenie wcale nie było dla mnie niespodzianką. Raczej nie spodziewał się tego z mojej strony.

- Co tu się stało? - pyta, ogarniając całe pomieszczenie zszokowanym spojrzeniem. Odłożył klucze od samochodu na szafkę i wszedł głębiej do środka.

- Spóźniłeś się – odpowiedziałam zamiast tego wskazując ręką na wiszący zegar i ponownie wróciłam do swojej czynności.

- Wysprzątałaś mi cały dom? - pyta z jeszcze większym zaskoczeniem w głosie. Uśmiechnęłam się pod nosem. Wokoło wszędzie błyszczało. Zero śladów kurzu na meblach i zero wiszących po rogach pajęczyn. W podłodze można się było przeglądać teraz niczym w lustrze.

- Tylko dół – mówię – swoją drogą to mógłbyś lepiej zadbać o własny dom.

- Po co to zrobiłas?

- Wystarczy zwykłe „dziękuję”, Gregor – odparłam kąśliwie. Znów go zamurowało.

- Ja...eee...dziękuję, tylko nie rozumiem, co to ma znaczyć.

- To mój taki prywatny sposób na rozładowywanie emocji – stwierdziłam, obdarzając go sztucznym uśmiechem. Nie odpowiada. Zamiast tego podchodzi do mnie i wyrywa mi z rąk żelazko.

- Zostaw to! - warczę.

- Wystarczy. Nie chcę, żebyś mi potem to wszystko wypominała – odpowiada pewnie i odłącza urządzenie z prądu. Krzyżuję ręce, a w żyłach zaczyna mi buzować krew.

- Spokojnie. Nie jestem tak podła jak ty – zacisnął usta ze złości. Milczał przez moment.

- Gdzie Adaś?

- Śpi – mówię krótko – ma po południową drzemkę – kiwa głową i siada na poręczy fotela. Patrzy na mnie uważnie.

- Co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła? - pyta ze skruszoną miną. Prycham.

- Nic. Lista twoich błędów jest tak długa, że nie będę w stanie ci wybaczyć – odpowiadam pewnie, wkładając w tę odpowiedź mnóstwo pogardy – jesteś zwykłym śmieciem, Gregor. Żałuję, że to akurat z tobą mam dziecko! - krzyknęłam. Jego spojrzenie było teraz pełne bólu. Wiem, że sprawiłam mu tym przykrość.

- Nie mów tak – słyszę jego cichy głos. Nie wzrusza mnie to jednak. Podchodzę do niego i staję pół metra przed nim. Kosztuje mnie to wiele wysiłku.

- Obiecałeś mi, Gregor. Obiecałeś, że już nigdy mnie nie skrzywdzisz – szepczę. Znów mam ochotę płakać. Jestem jak małe dziecko...

- Nie chcę cię krzywdzić – mówi równie cicho, przykładając dłoń do mojego policzka. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że cała drżę. Pozwalam mu nawet przytulić mnie do siebie, kiedy delikatnie chwyta moją dłoń i mnie do siebie przyciąga – nie chcę ci niczego obiecywać – słyszę jak westchnął. Nienawidzę go, a raczej tego, co mi robi. I nienawidze też tego, jak łatwo się mu poddaję. Tak jak teraz, gdy chowam twarz w jego szyi i wdycham jego magiczny zapach. Miałam wrażenie, że on może zrobić ze mną wszystko. - tu nie chodzi o to, że było mi z tobą źle. Było cudownie, Hania. Ale...

- Nadal mnie nie kochasz – dopowiadam za niego. No bo jak? Miał zakochać się w ciągu paru godzin? To niemożliwe.

- Przepraszam – szepcze, gładząc mnie po włosach. Jest mi teraz tak przyjemnie. Tak błogo. - ale wiesz, że jesteś dla mnie ważna?

- Nie mam siły przejmować się jeszcze tym, co jest między nami.

- Wiem o tym – mówi. Podnoszę wzrok i napotykam jego pełne wyrzutów spojrzenie. Moja chwila słabości mija na tyle skutecznie, że jestem już w stanie się od niego odsunąć.

- Nie dam się po raz kolejny tobie wykorzystać, Gregor – szepczę, mój głos jest niestabilny – mogę zagłuszyć uczucia. Już raz to zrobiłam, udało się. Mimo tego, że w łóżeczku cały czas była część tak bardzo przypominająca ciebie – znów chce mnie złapać za rękę, ale tym razem nic z tego – już nie jestem na to tak odporna. Zrobiłam z siebie idiotkę idąc z tobą do łóżka. - chce mi przerwać, jak zwykle. Zdaje sobie zupełnie sprawę, że mięknę pod wpływem jego dotyku. - To nie jest już zabawa, Schlierenzauer. - biorę kilka głębokich wdechów, by się nie rozkleić i opieram się lekko o deskę do prasowania – jesteśmy rodzicami, którzy muszą wziąć odpowiedzialność za własne dziecko. I albo ogarniesz siebie i twoje niezdecydowanie albo pożegnasz się ze mną i cierpliwością do ciebie – powiedziałam, patrząc mu zacięcie w oczy.

- Więc czego ode mnie oczekujesz? - pyta desperacko – powiedz, a spełnię to, Hania.

- Nie spełnisz. Nie wyrzucisz Sandry z serca. Nawet trzymasz wasze wspólne zdjęcia, pochowane gdzieś po szafkach – marszczy brwi, jakby chciał zarzucić mi wścibskość. Nie wie, co na to odpowiedzieć.

- Chciałbym, żeby to wszystko było takie proste, jak myślisz. - mówi chłodno. Zabolało.

- Ja też, Schlieri – po czym tak po prostu zostawiłam go w tym salonie i pobiegłam na górę.

Sala wyglądała uroczo. Tak..nowocześnie, a zarazem przypominała raj dla takich maluchów jak mój syn. Kolorowa, pełna obrazków, maskotek, zabawek. To łóżeczko, w którym leżała pościel w bohaterów z „Kubusia Puchatka”. Jakby się tak dobrze przypatrzeć to nawet cały sprzęt monitorujący parametry pacjentów zdołał się szczelnie ukryć w tej mini Bajkolandii. Spodobało mi się tu. Jeżeli Adaś ma przejść najgorszy okres w swoim życiu w tak cudnym miejscu, to jestem za. Chociaż gdzieś po cichutku tli się we mnie nadzieja, że za kilka tygodni zabiorę go stąd zdrowego i pełnego sił. Gotowego na odkrywanie reszty świata.

- Mogą być państwo spokojni. Mamy tu naprawdę profesjonalną opiekę i bardzo sympatyczne pielęgniarki. Państwa syn będzie bezpieczny – słyszę nutkę optymizmu w ustach tej młodej pani onkolog. Ma około 30 i jest całkiem ładną blondynką o długich nogach. Gregor oczywiście na tę część ciała zwrócił najwięcej uwagi, kiedy kobieta prowadziła nas do odpowiedniej sali. Poczułam ukłucie zazdrości mimo tego, że szatyn kierował się jedynie pociągiem fizycznym. Ile ja bym dała, żeby to na mnie tak patrzył...

- Jestem o tym przekonany, pani doktor – odpowiedział jej z szelmowskim uśmiechem. Kobieta raz po raz odwracała od niego wzrok, speszona faktem, że właśnie stoi przed nią sam Gregor Schlierenzauer. Zauważyłam, że nawet spłonęła lekkim rumieńcem.

- Gdybyście państwo czegoś jeszcze potrzebowali to będę w swoim gabinecie. Albo proszę pytać kogoś na oddziale– jeszcze raz się do nas uśmiechnęła, po czym opuściła pomieszczenie. Zacisnęłam zęby, kiedy spostrzegłam, jak ten burak odprowadza ją jednoznacznym spojrzeniem. Wygląda jakby ślinił się na jej widok.

- Idź się jeszcze poprzymilać to może poruchasz – mówię, stojąc do niego tyłem. Mój malec od jakiegoś czasu leży w swoim szpitalnym łóżeczku. Ubrałam go w jego ulubioną piżamkę i włożyłam do ust ukochany smoczek. Oprócz tego ma przy sobie kilka pluszaków z domu, w tym misia-skoczka, którego ostatnio dostał od ojca. Wywróciłam oczami na to wspomnienie.

- Widzisz, synku. Podoba mi się nawet to, że mamusia jest o mnie zazdrosna, ale chyba nieco przesadza – mówi kąśliwie, wyciągając chłopca z łóżeczka i bierze go na ręce. Zauważam, że mały jest już zmęczony i pewnie niedługo sam zaśnie. Liczyłam, że obejdzie się to bez płaczu.

- Nie jestem o ciebie zazdrosna.

- Jesteś – mówi, posyłając mi swój łobuzerski uśmieszek, po czym bez skrupułów daje mi krótkiego całusa. Jestem na tyle zaskoczona, że w pierwszej chwili nie wiem, jak mam zareagować. I przypominam mojego syna, który także patrzy na niego z wyrazem zadziwienia na buźce.

- Przesadziłeś, Schlierenzauer – syczę do niego mściwie. Naprawdę jestem zła. Po co my prowadzimy te szczere rozmowy, skoro on zaraz potem zachowuje się jak bezczelny bachor?!

- Co ci znowu zrobił? - do sali weszła uśmiechnięta Gloria. Zapach jej fiołkowych perfum rozniósł się po całej sali. Wyglądała nienagannie w kremowej satynowej bluzce, opiętej dopasowaną do ciała granatową spódnicą do kolan. Taki strój podkreślał tylko jej idealną figurę. Wszystko dopełniały wysokie szpilki w kolorze bluzki i wielki kok. Jedno słowo przychodziło mi na myśl, kiedy widziałam tak zadbane i pięknie ubrane kobiety. Kasa.

Stanęła obok nas i dała małemu pstryczka w nos.

- Twój brat jest erotomanem – brunetka zachłysnęła się kawą, którą musiała kupić chwile wcześniej w automacie na korytarzu. Przenosiła zdziwione spojrzenie to na mnie, to na niego.

- Zaraz...bzyknęliście się, czy co? - pyta niemal piskliwie.

- Nie! - odpowiadam stanowczo.

- Tak! - zaraz po mnie odzywa się Schlierenzauer. Ten drań uśmiecha się do mnie łobuzersko i kompletnie wydaje się nie przejmować moją dezaprobatą wyrażoną lodowatym wzrokiem. Koniec końców, Gloria znów zachłysnęła się kawą.

- Zamknij się wreszcie! - warczę na niego. A ten się tak po prostu głupio śmieje. Brunetka wzięła stojący pod oknem fotel i przystawiła go do łóżeczka, po czym na nim usiadła.

- I tak ci nie wierzę, Gregor. Znając Hanię to w życiu nie poszłaby z tobą do łóżka, biorąc pod uwagę jakim jesteś palantem – teraz to ja na moment wstrzymałam oddech. Gregor posłał w moją stronę ciężkie spojrzenie. Przewiercało mnie ono na wylot i nie byłam w stanie odpowiedzieć na słowa kobiety.

- Zostanę z nim na noc – mówię po kilku minutach ciszy, kiedy oboje przez ten czas bawili się z chłopcem.

- A można tak? - pyta brunetka.

- Nie wiem. Nie chcę, żeby pierwszej nocy był sam.

- Musi się przyzwyczaić, Hania. Od dziś będzie tu spędzał całe dnie.

- Zostanę z nim. Tak postanowiłam – dodaję, patrząc mu w oczy. Tym razem nie zaprotestował.

- Kiedy masz badania, Greg? Rodzice się martwią.

- Dzwonili do ciebie? - pyta, spoglądając na siostrę.

- Chcieli tu dziś przyjechać, ale powiedziałam, że macie za dużo spraw na głowie. Odwiedzą małego jutro – mówi. Szatyn przytakuje na zgodę.

- Lekarka prowadząca powiedziała, że na razie sami chcą wykonać wszelkie badania u Adasia i porównać je z wynikami przysłanymi z Polski – tłumaczę jej spokojnie.

- Po co? Coś się nie zgadza? - marszczy brwi. Przypomina wtedy brata.

- Raczej nie. Po prostu chcą mieć swój własny ogląd na postęp choroby – dopowiada szatyn, wkładając do ust dziecka smoczek, który właśnie wypadł mu na rękę– wtedy zlecą moje badania.

- Hania, ja też chce się im poddać – zwraca się do mnie z uśmiechem – razem z Lucasem. Zawsze to większe szanse – dodaje z pewnością. Chwytam ją za dłoń i mocno ściskam.

- Dziękuję – mówię szczerze.

Gloria spogląda na brata z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Gregor patrzy z czułością na swoje dziecko, po czym mocno je do siebie przytula. Marzyłam o takiej scenie, kiedy byłam w ciąży i samotnie spędzałam wszystkie noce. Zwykle wtedy popłakiwałam sobie w otoczeniu poduszek i kołdry, zaciskając zęby z żalu po jego odejściu. Z każdym miesiącem łudziłam się, że wróci. Przecież nie mógł tak idealnie kłamać, wmawiać mi, że mnie nigdy nie kochał. Nosiłam pod sercem jego dziecko. Zawsze powtarzał, że kiedyś pragnie mieć rodzinę, a tak łatwo odrzucił naszego synka. To właśnie podobne rozterki, chwile załamania i depresja doprowadziły do wylądowania w szpitalu. Połowę ciąży spędziłam w obcym otoczeniu białych ścian i może dlatego mam teraz taki uraz. Wystrój tego wnętrza nieco mnie więc uspokaja.

Szatyn układa sobie chłopca do snu. Patrzyłam na ten obrazek ze wzruszeniem. Mógł mieć to wcześniej. Mógł przytulać tak własne dziecko zaraz po porodzie, gdy było taką malutką kruszynką mieszczącą się w jednej ręce. To właśnie wtedy miał okazję przyglądać się mu tak, jak robił to w tej chwili. Z dumą i satysfakcją. Z czystą, rodzicielką miłością. Czy ja kiedyś mu to wszystko wybaczę? Czy będę w stanie myśleć inaczej? Jeszcze po tym, jak się dzisiaj zachował?

- Coś cię trapi, Gregor? - pyta go zupełnie poważnie. Skoczek nie podnosi wzroku, ale odpowiada:

- Nie chcę go tu zostawiać. Chcę mieć go w swoim domu, przy sobie – zaciskam usta i ja też tego pragnę. Chcę po prostu, by wszystko się ułożyło i wreszcie było tak, jak na początku.

Teraz...nawet zgodziłabym się z nim zostać. Gdyby darzył mnie jakimkolwiek uczuciem, bym wiedziała, że go nie stracę i że mamy szansę na wspólną przyszłość. Bo przecież go kocham.... Cholernie mocno. Myśl ta uderzyła we mnie nagle, ale wydawała się być szczerą prawdą, którą do tej pory odrzucałam. I zdałam sobie sprawę, że nie zmieniło się nic. Bo moje uczucia do niego zostały najzwyczajniej w świecie świadomie ukryte pod warstwą żalu i goryczy.

Wpatrywałam się pusto w podłogę zupełnie zaskoczona torem, jakim kierowała się moja głowa. Nie sądziłam, iż kiedykolwiek się do tego przyznam. Ale tak właśnie jest. Nic nie było w stanie zmienić moich uczuć względem Gregora, bo kiedyś pokochałam go całym sercem, a dopełnieniem tego wszystkiego była miłość do syna.

- Już niedługo, braciszku – odpowiada i przytula się do jego ramienia.

Weszliśmy oboje z powrotem do domu skoczka. Szybko zdjęłam buty i krzyknęłam do niego już z połowy schodów prowadzących na piętro:

- Wezmę tylko prysznic i się przebiorę! - nie słyszałam jego odpowiedzi. Wparowałam szybko do pokoju i chwyciłam kilka rzeczy z niezasuniętej jeszcze walizki. Stanęłam na moment, lokując na niej wzrok. Dobrze robię? Sama już nie wiem... Ale z drugiej strony przez to wszystko się duszę, nie wytrzymam dłużej w takiej atmosferze.

Ubrałam jakieś dżinsy i koszulkę, bo wieczory bywały już nieco chłodne. Rozejrzałam się jeszcze po łazience i skrupulatnie sprawdzałam, czy nie zostały tu jakieś przeoczone wcześniej rzeczy. Upewniwszy się, że już wszystko spakowałam, wróciłam do pokoju. Na łóżku siedział strapiony Schlierenzauer. Spojrzał mnie z wyraźną pretensją.

- Co to ma znaczyć? - pyta zimno, wskazując wzrokiem na leżącą obok niego walizkę. Po chwili wahania podeszłam do niej i wrzuciłam tam brudne rzeczy z dzisiaj, po czym zasunęłam dokładnie suwak. Oparłam się na jednej nodze, a rękę położyłam na biodrze. Nie odpowiadałam przez dłuższy czas.

- Nie jestem w stanie tu z tobą więcej mieszkać – mówię bezpośrednio to, co uważam za prawdę. Wzdrygnął się. W jego spojrzeniu widziałam strach.

- Obiecuję, że więcej cię nie tknę – zaznaczył spokojnie.

- Ja postanowiłam, Greg...- milczał. Nie odwiedzie mnie od tego planu.

- I gdzie masz niby zamiar teraz mieszkać? - pyta nieco ostrzej, niż zamierzał. Wstał raptownie i utkwił we mnie mocne spojrzenie.

- U twojej siostry. - odpowiadam zgodnie z prawdą, analizując wyraz jego twarzy. Zdenerwował się, ale w tej kwestii nie powinien się w ogóle dziwić.

- Ja cię stąd nie wyganiam.

- A ja nie wytrzymam z tobą pod jednym dachem! - wrzasnęłam – i to ostateczna decyzja, Gregor – dodałam stanowczo, po czym chwyciłam za uchwyt i razem z walizką skierowałam się do wyjścia.

- Hania, zastanów się jeszcze – słysze jego błagalny głos, kiedy zagradza mi drogę. Westchnęłam. Robi teraz oczka jak Kot ze „Shreka” i wygląda to całkiem przekonująco.

- Nie mogę – szepczę, kręcąc głową na potwierdzenie moich słów. W pokoju panuje mrok, więc dostrzegam wyraźnie powiększone źrenice jego ciemnych oczu. On tego nie chce, ja tego nie chce. Ale muszę.

- Dlaczego, Hania? Wiem, że zachowałem się jak dupek, ale możemy zacząć wszystko od nowa. Bez tych głupich incydentów. Proszę, zostań tutaj.

- Nie – odpowiadam stanowczo. Próbuję go wyminąć, ale mi to uniemożliwia.

- Ale dlaczego? - pyta nerwowo. Jego zachowanie skłania mnie do wypowiedzenia słów, których już po chwili żałuję:

- Bo nie jesteś mi obojętny, idioto, rozumiesz...?.- oddycham nierówno. Co ja znowu wyprawiam? Jest kompletnie zaskoczony. Ale jak się mówi A to trzeba powiedzieć B - sprawiłeś, że czuję się jak porzucona zabawka, tak samo, jak 2 lata temu. Oddałam ci się...wiesz doskonale, jak jest. Jaka ja jestem...że to nie było przypadkowe. Ale zrobiłeś to samo. Wykorzystałeś mnie... – wyznaję prawie z płaczem i go wymijam. Dotarcie na dół zajmuje mi tylko kilka sekund. Ubieram buty i chwytam zostawioną w przedpokoju torebkę. Już po minucie ładuję swój bagaż do zamówionej wcześniej taksówki. Spieszę się, bo nie chcę, żeby za mną pobiegł. Zajmuje miejsce z tyłu, trzaskając nieco za mocno drzwiami i z wahaniem patrzę w lusterko wsteczne na minę kierowcy. Zdał się jednak w ogóle tego nie dostrzec.

- To gdzie panienkę zawieźć? - pyta uprzejmie, wycofując auto z podjazdu.

- Na Rosenthaler Strasse 147 proszę – rzucam do kierowcy i szukam w torebce kluczy do mieszkania Glorii. Zaciskam je w dłoni, po czym zamykam oczy z wyrazem ulgi. „Tak będzie lepiej, Hania”.

Po około 20 minutach wystukuję odpowiedni kod domofonu. Brunetka jest teraz w szpitalu, pilnując pod moją nieobecność Adasia. Jazda windą także nie zajmuje dużo czasu, więc po kilku chwilach wchodze do jej mieszkania. Ledwo zdążam zamknąć za sobą drzwi, kiedy słyszę dźwięk swojej komórki. Zawahałam się. Jeśli to Gregor to nie zamierzam odebrać. Nie wiem, czy zdjęcie, jakie zobaczyłam na ekranie jednak przyniosło mi ulgę.

- Cześć, Bartek – próbuję dodać mojemu głosowi nieco optymizmu, ale zadziwiam samą siebie dostrzegając, że tak naprawdę jest mocno zachrypnięty.

- Hania, co się dzieje? - tyle zamiast głupiego „cześć”. Pełne zmartwienia pytanie. I nagle czuję w gardle ogromną gulę. Opieram się o ścianę naprzeciwko wielkiego lustra i zsuwam się na dół. Zaczynam szlochać. Nie wiem, dlaczego. Po prostu nie umiem tego powstrzymać.

- Wszystko jest do dupy, Bartek – mówię pomiędzy napadami płaczu. Nic już nie widzę, bo łzy zasłaniają mi cały obraz.

- Spokojnie. Hania, skarbie, nie płacz – słysze w słuchawce i zamiast postąpić jak mi każe, wybucham jeszcze większym płaczem – wszystko będzie dobrze, tylko się uspokój. Jutro przylatuję do Innsbrucka.

To nie były słowa rzucone na wiatr. Nie była to też decyzja tolerująca jakikolwiek sprzeciw. Po prostu musiałam zakodować w głowie godzinę przylotu, jaką 15 minut później wysłał mi SMSem. I co? I dopiero wtedy poczułam prawdziwą ulgę.

~ Bo zgrywanie twardzielki wydaje Ci się być 
jedynym dobrym sposobem, by to wszystko przetrwać...

***

Nie, to nie jest zbyt udany rozdział. Ani zabawny, ani konstruktywny. Może jedynie trochę smutny. Niestety, tak przez moment będzie to wyglądać. 

Postaram się dodać nieco więcej pozytywnych wątków do tej sytuacji. Wbrew pozorom to opowiadanie musi mieć taki a nie inny charakter ze względu na tematy, jakie tu poruszam. Hmm...ale wiecie, że nie lubię smutnych zakończeń :)

Pozdrawiam