Osiem

Frustracja ogarniała całe moje ciało. No bo dlaczego tak bardzo zależy mi na jej uznaniu? Na tym, żeby mnie do siebie dopuściła i zaczęła ze mną normalnie rozmawiać? Sam nie wiem, czy jedyną tego przyczyną jest Adam i czy chciałbym się z nią dogadywać tylko i wyłącznie ze względu na niego.

Znów pojechała do małego do szpitala i nawet mnie o tym nie poinformowała. Wróciła niedawno, kiedy już minął czas odwiedzin a było to późnym wieczorem. Nie pofatygowała się nawet, by powiedzieć mi jak on się czuje. Wszelkie wiadomości przekazywała mi Basia i naprawdę byłem jej za to wdzięczny, bo w życiu nie spodziewałbym się jakiejkolwiek pomocy ze strony tej dziewczyny.

I leżałem tak trzymając rękę pod głową nie mogąc zasnąć. Jak ja mam jej udowodnić, że żałuję? Przecież ludzie nie takie rzeczy sobie wybaczają a mi naprawdę na tym zależy. Jak sprawić, by uwierzyła? Poczucie winy wywiercało w moim sercu ogromną dziurę każdego dnia i musiałem coś z tym zrobić.

Wstałem z łóżka tracąc nadzieję na sen i postanowiłem zejść do kuchni. Nie zapalałem nigdzie światła, więc musiałem po omacku schodzić ze schodów. Nie chciałem nikogo budzić o północy. Zdziwiłem się widząc smugę światła dochodzącą z kuchni. Kiedy wszedłem do środka brunetka krzątała się przy kuchence i mieszała coś w małym rondelku. Nie zauważyła mnie ani nie usłyszała jak zajmuje miejsce przy małym kuchennym stole i z ciekawością się jej przyglądam. Miała na sobie zwykłą koszulkę, która ledwo sięgała jej do ud. Zawsze lubiłem, kiedy tak przy mnie wyglądała. Była nieziemsko kusząca i pociągająca. Z resztą, zdałem sobie sprawę, że od tamtych chwil nic się nie zmieniło. Nadal reagowałem na jej ciało z takim samym zachwytem, a dowodem na to było uwypuklenie na moich bokserkach, które starałem się jakoś ukryć. Z każdym jednak zerknięciem na jej nogi mój organizm reagował dwukrotnie mocniej..

- Czemu nie śpisz? - spytała cicho a w jej głosie kryła się pretensja. Nawet tu nie życzyła sobie mojej obecności.

- Jakoś nie mogłem zasnąć – odparłem tak samo cicho znów się jej przyglądając. Włosy miała upięte w niezgrabny kok a ich kosmyki opadały jej na policzki i kark. Nie miała na sobie żadnego makijażu i wyglądała bardzo naturalnie. Moje spojrzenie powędrowało wzdłuż jej ciała i przełknąłem ślinę, gdy zorientowałem się, że nie ma pod spodem stanika a jej piersi odznaczały się na tle cienkiego materiału. No i myślałem, że zaraz gdzieś na dole zwariuję..

- Chcesz kakao? - spytała po chwili. Zbiła mnie tym pytaniem z tropu, bo do tej pory miałem przed oczami obraz jej nagiego ciała, które oblewam pocałunkami. Przetarłem twarz, karcąc się w duchu za te durne myśli.

- O tej porze? - pytam jak głupi. Nie patrz na nią, nie patrz na nią..

- Mama zawsze robi kakao kiedy jest zdenerwowana i nie może spać – odparła tak po prostu. Następnie wyjęła z szafki dwa kubki i nalała do nich napoju. Postawiła je na stole i zajęła miejsce obok mnie. No i byłem zgubiony..

- Dzięki – wymamrotałem, gdy podsunęła mi kubek. Uśmiechnęła się lekko. Zaraz. Uśmiechnęła?

- Ja też nie mogłam zasnąć, bo długo myślałam nad twoją propozycją.. - jej bliskość zdecydowanie odbierała mi trzeźwe myślenie. Z bólem powróciłem do jej twarzy i starałem się skupić na rozmowie.

- Nad wyjazdem do Innsbrucka? - pytam. Pokiwała głową.

- Stwierdziłam ostatecznie, że jeśli tak bardzo ci zależy to..zgadzam się – zaskoczyła mnie tak nagłą zmianą decyzji. - w końcu jeśli ty zgodziłeś się na badania to ja też mogę pójść na jakiś kompromis.. - dodała.

- Naprawdę? - nie kryłem zdziwienia – to..miło z twojej strony – bąknąłem. No debil! Dziewczyna po raz pierwszy nawiązuje z tobą dobrowolnie rozmowę, a ty zachowujesz się jak dziecko specjalnej troski.

- Liczyłam na nieco większy entuzjazm z twojej strony – powiedziała melodyjnie, a ja zwyczajnie na nią patrzyłem. W końcu oparłem się całym ciężarem ciała o krzesło i przymknąłem oczy.

- Wybacz. Cieszę się ogromnie i jutro z samego rana zacznę wszystko załatwiać..chyba po prostu jestem wykończony tym dniem - otworzyłem powieki i napotkałem jej rozbawione tęczówki – o co ci chodzi? - pytam zdezorientowany i wędruje wzrokiem w miejsce, na które przed chwilą patrzyła – No ja pierdolę.. - tym razem naprawdę myślałem, że zapadnę się pod ziemię a ona nie potrafiła powstrzymać się od śmiechu. Chyba spaliłem buraka..

- Ok, następnym razem będę bardziej uważać na to w czym paraduję przed tobą – dodała nadal się śmiejąc. Zakryłem rękoma moje bokserki i spojrzałem na nią spod byka.

- To wcale nie jest zabawne.. - warknąłem.

- Ktoś tu chyba jest za bardzo wyposzczony – stwierdziła i tak po prostu...usiadła na moich kolanach. No bezwstydnica jedna! Tak to mówi, że mnie pobije a sama uważa, że może robić co chce!

- Hania, co ty wyprawiasz? - spytałem gardłowo, kiedy poczułem na swoim najczulszym miejscu ciepło jej wnętrza. Przez moment myślałem, że te bokserki pękną. No podła, robiła to specjalnie!

- Dawno nie miałeś dziewczyny, co? - zamruczała gdzieś w okolicach mojego ucha. Doszedł mnie zapach jej owocowego żelu pod prysznic a przed oczami w odstępie równej linii znów zobaczyłem jej piersi.

- Dawno.. - to słowo ledwo przeszło mi przez gardło, gdy dostrzegłem wyraźnie odznaczone sutki. Serce waliło mi jak oszalałe a podniecenie sięgało zenitu.

A ona uczyniła coś jeszcze bardziej nieoczekiwanego. Nachyliła się nad moją twarzą i zaczęła delikatnie ocierać się noskiem o mój nos i policzki. I byłem gotowy ją pocałować. Za nic w świecie nie mogłem się powstrzymać. Brunetka jednak w mgnieniu oka to dostrzegła i jedynie uśmiechnęła się chytrze, a potem zeskoczyła z moich kolan. Wyszła z pomieszczenia z tym cholernym kubkiem kakao, podśmiechując się przy tym pod nosem. I zostawiła mnie tak samego. Musiałem ochłonąć dobre kilka minut nim zdołałem wrócić do swojego pokoju.

Zamknęłam cicho drzwi do pokoju i oparłam się o nie mocno. I po co to zrobiłam? Co mnie podkusiło do takiego zachowania? Przecież go nie znoszę i jest moim wrogiem numer jeden. Musiałam wziąć kilka głębszych oddechów, by się uspokoić. Przez tę krótką chwilę moim ciałem zawładnął jakiś dziwny impuls, który sprawił, że w dole mojego brzucha narodziło się tak dawno zapomniane uczucie. Ale teraz byłam zła, bo pozwoliłam sobie na zbyt wiele w stosunku niego. Najpierw mówię mu, jak bardzo nim gardzę i jak go nienawidzę a później decyduję się na takie dwuznaczne gesty. No idiotka! A jak jutro będzie się ze mnie śmiał? Ale warte było ujrzenia jak bardzo czuł się zażenowany. I mimo wszystko uśmiechnęłam się do siebie zadowolona.

Otworzyłam drzwi balkonowe na oścież, bo w pokoju było naprawdę duszno. A może to wcale nie chodziło o temperaturę? Poczułam na sobie przyjemne chłodne powietrze i było mi od razu o niebo lepiej.

Następnego ranka wstałam najwcześniej ze wszystkich. Zegarek wskazywał dopiero 7, a że dziś była sobota to nawet rodzice pozwolili sobie na dłuższe leniuchowanie w łóżku. Dzień zapowiadał się pięknie. Zaparzyłam sobie duży kubek kawy i przeszłam na taras, który latem stanowił moją ulubioną część domu. Rozłożyłam się wygodnie na dużym leżaku i pozwoliłam moim mokrym włosom wysuszyć się na już dość mocno parzącym słońcu. Czułam się tak błogo i spokojnie jakby ktoś na chwilę zdjął z moich barków ogromny ciężar. Musiałam włożyć jak najwięcej energii, aby te dni z malcem w domu były radosne. Na chwilę zmarszczyłam brwi, kiedy przypomniałam sobie o tym całym wyjeździe do Innsbrucku. A co tam! Powiedział, że sam sobie wszystko załatwi, więc nie będę się wtrącać. Nie potrzeba mi kolejnych problemów na głowie.

- Miałaś chyba uważać na to w czym przede mną paradujesz – jak oparzona poderwałam się z leżaka i spojrzałam z niechęcią na intruza. Miał na ustach cwany uśmieszek a jego w wzrok utkwiony był na moich udach. Wróć! Cholera jasna. Raptownie zakryłam część bielizny, która wystawała spod letniej sukienki i znów zerknęłam na niego wrogo.

- Czy ty nawet na moment nie możesz mi dać spokoju? - warknęłam, wstając z leżaka i udając się do domu. Szatyn nadal się perfidnie uśmiechał i powędrował tuż za mną. Odstawiłam pusty kubek do zlewu. Odwróciłam się z zamiarem pójścia na górę, ale oczywiście on musiał wyrosnąć niespodziewanie przede mną. Prawie stuknęłam głową o jego podbródek.

- Schlierenzauer.. - niedługo będę mogła grać złą czarownicę w jakichś bajkach dla dzieci, bo mój głos w tej chwili nie należał do najmilszych.

- Słucham? - powiedział jak gdyby nigdy nic i patrzył się na mnie wesoło.

- Odsuń się, bo..

- Bo co? - zaśmiał się mi prosto w twarz.

- Bo cię przestawię, idioto! - syknęłam w jego stronę. Nawet nie drgnął. Krew znów we mnie zabuzowała i zaczęłam go odpychać, używając chyba wszelkich pokładów energii w moim ciele. Nic. Stał dalej jak wryty kompletnie niewzruszony moimi nędznymi próbami.

- Długo ci to jeszcze zajmie? - spytał od niechcenia. Więc zaczęłam go bić po klatce piersiowej a on dalej się śmiał. W pewnym momencie chwycił mnie za nadgarstki i skutecznie unieruchomił moje ręce. Ruszył w moją stronę przytwierdzając mnie stanowczo do szafki za mną. I utkwiłam tak bez możliwości jakiegokolwiek ruchu. Wcale nie czułam się z tym dobrze i nie dlatego, że po prostu mnie trzymał ale dlatego, że zaczęło mi się to podobać. A miał przy tym taki wzrok, że aż kolana się pode mną uginały. I wiedział, co ze mną robi kiedy poczuł na swych ustach mój przyspieszony oddech. Był blisko, za blisko. Poczułam zapach jego idealnych perfum i jeszcze bardziej idealny zapach jego samego. I stało się. Gdy zaczął mnie całować, wcale nie pozostawałam mu dłużna. Zwyczajnie odwzajemniałam jego pocałunki z podobną pasją z jaką on mi je darował. Rozluźnił uchwyt moich rąk do tego stopnia, że mogłam się wyswobodzić i objąć jego szyję. O tak, było mi bardzo dobrze. Całował mnie tak samo namiętnie jak kiedyś, a może nawet jeszcze lepiej. Nie spostrzegłam, gdy chwycił mnie za biodra i posadził na szafce wcale nie przestając robić tego, co właśnie mi robił. Byłam zbyt oszołomiona, podniecona i zafascynowana jego osobą, by o czymkolwiek myśleć. A kiedy na chwilę oderwał się od moich ust widziałam to samo i w jego oczach a przykładając dłoń do jego piersi czułam szybkie bicie jego serca. Tylko ta magiczna chwila prysła niczym bańka w momencie, gdy zorientowałam się, że to była kolejna z jego mistyfikacji. Łobuzerski uśmiech pojawił się na jego twarzy i nie krył samozadowolenia spostrzegając jak blisko znajdowały się teraz nasze ciała.

- Nadal na mnie lecisz – stwierdził nonszalancko. A mnie coś trafiło. Uderzyła we mnie taka wściekłość, że nie potrafiłam zrobić niczego innego jak po prostu strzelić mu w pysk. Widziałam szok w jego oczach, kiedy dotknął ręką piekącego policzka. A ja nie pozwoliłam ulecieć łzom, zanim nie znalazłam się w swoim pokoju.

Wymknęłam się z domu nim ktokolwiek zauważył. Zaparkowałam samochód na szpitalnym parkingu, który był jak na razie stosunkowo mało zajęty. W przeciągu kilku minut dotarłam do odpowiedniej sali i chwilę później tuliłam do siebie Adama.

- No cześć słoneczko – zagadnęłam do malca wesoło i wycałowałam całą jego buzię. Chłopiec zachichotał głośno i również nie krył zadowolenia z mojej wizyty – a wiesz jaki dzisiaj dzień? Mamusia zabiera cię do domu! - mówiłam do niego. Mały zaczął gaworzyć po swojemu, ale miałam przeczucie, że cieszy się z tej wiadomości.

- Dziś wyjątkowo tęsknił do mamy – powiedziała pielęgniarka, która pojawiła się przy moim boku.

- Płakał? - spytałam zmartwiona. Kobieta zaczęła łaskotać go po bokach, a mały wierzgał się na moich rękach, powodując kolejny uśmiech na mojej twarzy.

- Troszeczkę. Ale teraz będzie go pani miała na chwilę dłużej – odparła uśmiechając się do nas promiennie.

- Nareszcie – stwierdziłam z ulgą.

- Doktor przygotował już dla was wypis – dodała.

- Dziękuję – uśmiechnęłam się do niej przyjaźnie.

- Aha i proszę jeszcze potem do mnie zajrzeć. Mam dla pani rozpiskę przyjmowanych leków. No i oczywiście będzie musiała mu pani sama robić zastrzyki – zaznaczyła poważnie.

- Rozumiem, poradzę sobie – nie byłam tego taka pewna, ale mam jeszcze w domu mamę i siostrę.

Pakowanie rzeczy chłopca zajęło mi kilka minut. Następnie przebrałam go w ubranko, które zabrałam wcześniej z domu i wyszliśmy z sali. O wiele lepiej wyglądał, kiedy nie miał nigdzie poprzyczepianych kabelków i podłączonej kroplówki. Wydawał się zupełnie zdrowy.

- O dzień dobry, pani Haniu. Czyżby nasz mały bohater dostał przepustkę? - zagadnął wesoło lekarz, którego spotkaliśmy po drodze. Potargał Adasiowi włosy a mały jak zwykle zareagował śmiechem.

- Tak i jedziemy prosto do domu. Właśnie miałam do pana iść – odpowiedziałam.

- A ja do was. Proszę, mamy tu wypis – podał mi dokument potwierdzony jego nazwiskiem – życzę państwu miłego urlopu i proszę mi się tutaj nie pokazywać przez najbliższy tydzień! - pokazał ze śmiechem palcem jeszcze na odchodnym. Nie wspominałam mu o planach Gregora, ale na to przyjdzie jeszcze czas.

Usadowiłam chłopca w foteliku i pocałowałam go w czółko nim zamknęłam drzwi. Ze szpitala wracałam w wyśmienitym nastroju i nawet szczeniackie zachowanie tego imbecyla nie mogło mi go zepsuć.

~ Bo przez nią przestajesz ufać samemu sobie...

****

Nie jestem zadowolona z tego rozdziału pod względem jego jakości. Nie wiem też czy było sens wprowadzać taką scenę. Ale cóż...wszystko podlega Waszej ocenie ^^

Peter - to jest dopiero Mistrz!!! Cieszę się, że w końcu wygrywa to wszystko, na co od dawna juz zasługuje. Gratulacje!!! :)