Dwadzieścia siedem

Miesiąc później...


- Zaczyna zachowywać jak jak prawdziwa gosposia – wtrąca z uwagą stojący obok mnie blondyn. Przyglądałem się kobiecie, z wolna sącząc swoje piwo, i nie potrafiłem się nie uśmiechnąć – chyba robi nawet lepsze wrażenie niż Sandra – uniosłem lekko brew.

- I tak ma być – odpowiedziałem – poza tym zaczyna stawiać warunki – Morgi zerknął na mnie zaintrygowany.

- Jakie? - pyta.

- No wiesz...remont sypialni, mam jej o wszystkim mówić...rządzi się – mówię, a on parska lekkim śmiechem.

- I co ty na to?

- Kręci mnie to – stwierdzam szczerze, odwracając na chwilę ku niemu twarz. Widzę iskierki w jego oczach.

- To dlatego nie zaprosiłeś tutaj Sandry? - pyta zaciekawiony.

- Przecież to już nie jej rewir – przedrzeźniałem jego własne słowa sprzed jakichś dwóch miesięcy. Znów się zaśmiał, a ja poczułem satysfakcję. Ponownie spojrzałem na Polkę. Miała na sobie kremowy, trochę przyduży sweter, do którego włożyła czarne legginsy. Włosy upięła w luźny kok i zrobiła jedynie delikatny makijaż, dodając nieco różowego pudru na jej blade policzki. Taka właśnie mi się podobała najbardziej.

Tylko jedno nie dawało mi spokoju. Wiem, że mnie kocha. Pokazuje to, ma to wymalowane w oczach. Ale coś się zmieniło. W naszych stosunkach, w rozmowach, gestach. Owszem, była miłość. Ja kochałem ją jak wariat. Tylko ona...zaczęła traktować mnie jakby z rezerwą. Wszystko to się stało zaraz po przeszczepie, kiedy mieliśmy pewność, że Adam wyzdrowiał. I nie potrafiłem tego kompletnie rozgryźć.

- Masz zamiar przeprowadzać ten...remont? - specjalnie zaznaczył ostatnie słowo, doskonale wiedząc, o co chodzi.

- Umówiłem się już z projektantem wnętrz – odparłem, biorąc kolejny łyk. Postanowiłem odgonić od siebie niepotrzebne myśli i po prostu świętować razem z innymi. W tym celu ponownie przybrałem łobuzerki uśmiech – i przyniosłem jej katalogi – Morgenstern uśmiechnął się szelmowsko, przytakując z uznaniem.

Dzisiejszego dnia cały dom tętnił życiem. Zaproszono gości i byli tu niemal wszyscy. Cała nasza kadra ze swoimi dziewczynami, Heizn, Thomas i Sabrina z małą Lilly, Gloria, Gustav, Lukas, który zawzięcie próbował kilkanaście minut temu flirtować z Hanią, ale jakoś słabo mu to szło, Baśka i parę osób spoza świata skoków. Właśnie tego potrzebowaliśmy. Wytchnienia. Bo...już po wszystkim. Bo nasz syn naprawdę wyzdrowiał, a wszystkie wyniki były pozytywne. Bo był tutaj, z nami, a cała ta banda przyszła uczcić to zwycięstwo.

Uśmiechnąłem się po raz kolejny, gdy Lilly próbowała zbudować z małym jakiś zamek z klocków, a dzieciaki Wolfiego siedzą razem z nimi i im pomagają. Brunetka trzyma dziecko na kolanach i razem z Sabriną i Mariką bawią się z maluchami. Nieopodal nasz nieszczęsny Stefan właśnie druzgocąco przegrywał z Claudią w Twistera i robił przy tym nadąsaną minę, którą próbował ukryć przed rozbawionym wzrokiem Michiego i Marisy. Reszta osób rozłożyła się na kanapie lub w innych bliżej wolnych miejscach, pijąc kolejne piwa i co chwila wybuchając śmiechem. W głośnikach leciała sobie po cichu jakaś najnowsza lista przebojów, a jadalnia robiła jako szwedzki stół dla wszystkich. I co najważniejsze, Hania nawet nie chciała słyszeć o zamawianiu jakiegokolwiek cateringu, więc do późnej nocy musiałem pomagać jej, Glorii i Baśce w przygotowywaniu wszystkich przekąsek, choć wolałem robić zupełnie coś innego...

- Nie, to nie fair! To jest fart nie gra! - palnąłem dłonią w czoło, słysząc oskarżycielki głos Stefa. Pozostała trójka nie wyrabiała ze śmiechu i stuknęła się triumfalnie swoimi szklankami. Claudia opadła leniwie na kolana swojego blondasa i dostała za ten wyczyn mocnego buziaka.

- Może chcesz zamienić się z dziewczynami na miejsca co, Stefan? - wtrącił wesoło Morgi, wskazując palcem na matę, gdzie bawiły się dzieci. Brunet posłał mu jedynie mordercze spojrzenie, siadając na fotelu i krzyżując ręce, a kolejną rundę miała rozegrać Marisa z Michaelem. Zauważyłem jak Sabi kręci głową z rozbawieniem.

- Gregor, mieliście nam pokazać album ze zdjęciami Adasia – odezwała się po chwili Marika. Przełknąłem szybko spory łyk piwa i odstawiłem kufel na bok.

- Właśnie! Jest na górze – odparłem – zaraz go przyniosę!

W kilku krokach pokonałem schody, myśląc o nowych zdjęciach, jakie wczoraj wywołałem. To były te, które sam robiłem przez ostatnie tygodnie i których Hania jeszcze nie zdążyła obejrzeć. Chciałem zrobić jej niespodziankę, a kilka z nich oprawiłem już w ramki. Z tą myślą niemal podskokach skierowałem się do sypialni.

Szybko znalazłem to, czego szukałem, ale idąc ponownie w stronę schodów, pewna rzecz przykuła moją uwagę. Podszedłem bliżej drzwi i zacząłem nasłuchiwać. Nie bardzo wierzyłem w to, co słyszę.

- Tęskniłem, wiesz? - szepnął, a ja wzdrygnąłem się na dźwięk tego głosu. Przecież to niemożliwe.

- Ja też nie mogłam się doczekać, kiedy przyjadę – odpowiedziała cicho. Prychnąłem sam do siebie. Pchnąłem zdecydowanie drzwi do jej pokoju i nakryłem tą dwójkę na gorącym uczynku. Do końca miałem nadzieję, że to, co widzę nie jest prawdą, ale jednak. Obściskiwali się nawzajem jak jakieś niewyparzone zwierzęta, a mnie krew zaczęła zalewać.

- Popieprzyło was?! - wrzasnąłem, a oni momentalnie się od siebie oderwali. Przenosiłem wrogie spojrzenie ze spanikowanej twarzy blondynki na zmieszaną gębę bruneta. - co wy wyprawiacie?!

- Gregor, to nie tak... - zaczęła drżącym głosem.

- Cicho! - uniosłem rękę, analizując badawczo całą sytuacją. Stali teraz przede mną niczym jakieś słupy i sami nie wiedzieli, jak się zachować – ty, taka gówniara to jeszcze potrafię zrozumieć. On jest dosyć przystojny i w końcu znany – mówiłem nieco spokojniej, widząc jak przełyka głośno ślinę – ale ty... - wtrąciłem szyderczo – stary chłop, prawie przy trzydziestce, bajerujesz jakąś młodą małolatę..

- Nikogo nie bajeruję.

- Zamknij się, Manu! - znów podniosłem głos – czy ty wiesz, ile ona ma lat? To jeszcze dziecko!

- Nie jestem żadnym dzieckiem! - krzyknęła buntowniczo.

- Baśka, nie denerwuj mnie! - przerwałem jej – czy ty zdajesz sobie sprawę, co by było, gdyby to Hania was nakryła? - pytam, świdrując ich wzrokiem – zabiłaby kolejno najpierw mnie, a potem was..

Milczeli przez chwilę, chyba zbyt zaskoczeni moim wybuchem. No ale jak, się pytam?!

- Jak w ogóle do tego doszło? - spytałem.

- Stary, to moja wina.. - odezwał się po chwili Fettner. Zerknął na Baśkę i podrapał się po brodzie – ja to wszystko zacząłem i jestem za to odpowiedzialny...

- Oboje jesteście współwinni – mówię i biorę głęboki wdech, podchodząc do nich bliżej – nie ma prawa do czegoś takiego między wami dojść. Dzieli was ponad 10 lat różnicy...

- To nie ma znaczenia, rozumiesz? - usłyszałem pretensję w jej głosie. Zmarszczyła brwi i skrzyżowała ręce. Wyglądało jak rozkapryszone dziecko – kochamy się.

- Co ty niby możesz wiedzieć o miłości?! - wtrąciłem ironicznie. Brunet zrobił krok do przodu, jakby chciał ją zasłonić. Prychnąłem – a ty nie zgrywaj bohatera..

- Ona mówi prawdę. Kochamy się. I czy ty czy Hania nie ma nic w tej sprawie do powiedzenia.

- Zdziwisz się jak już się dowie..

- Gregor, błagam, nic jej nie mów! - powiedziała spanikowana i stanęła na równi ze skoczkiem. Spojrzeli na siebie porozumiewawczo – ja to wszystko sama załatwię, tylko daj mi czas. Obiecuję – patrzyłem uparcie w jej oczy nadal nie mogąc do końca zrozumieć, jak do tego doszło. Przecież to irracjonalne! W ogóle, kiedy? Oni się prawie nie znają i widywali się jedynie na szpitalnym korytarzu...

- Basia, zejdź na dół – poleciłem jej.

- Zostanę tutaj.

- Zejdź, mówię – oznajmiłem dobitnie, mierząc ją chłodnym spojrzeniem. Po chwili Manu skinął jej głową i dziewczyna, choć opornie, wyszła. Zostałem z nim sam na sam. Podniosłem na niego wrogi wzrok, a ten nie zamierzał odpuścić.

- Stary, ja naprawdę nie wiedziałem, że ty jesteś zdolny do takich rzeczy. Ona ma dopiero 18 lat! Jak ty sobie to wyobrażasz?! - rzucałem w jego stronę. A on stał i cierpliwie czekał, aż skończę. - naprawdę mając na świecie tyle fanek musiałeś wybrać akurat ją?

- Komunikuję ci po raz kolejny, że ją kocham i chcemy być razem – odparł dobitnie przybliżając się do mnie. Powiedział to na poważnie, ale nie potrafiłem w to wszystko uwierzyć – daj jej spokój. Wszelkie konsekwencje poniosę ja..

- Tu nie chodzi o to, chłopie – mówię głośniej, robiąc kilka kroków po pomieszczeniu. Musiałem głęboko się zastanowić nad swoimi słowami i przy okazji opanować, bo ogarnęła mnie furia – pomyślałeś o jej rodzicach, o reakcji Hanki, nawet o tym, że ją w tym roku czeka matura a potem wybiera się na studia?

- Jeszcze nie rozmawialiśmy o takiej przyszłości...

- No to widzę, że bardzo ją kochasz.. - wtrąciłem, nie szczędząc sarkazmu. Widziałem jak zaczął się niecierpliwić.

- Nie rozmawialiśmy, bo nie było do tej pory ku temu okazji – odpowiedział dobitnie, patrząc mi pewnie w oczy – ale to zrobimy i mogę cię zapewnić, że mam wobec niej szczere zamiary – kiwałem jedynie ironicznie głową – i nie ty będziesz o nas decydował.

- Zabezpieczacie się chociaż? - pytam, a on wybucha ironicznym śmiechem, po czym znów na mnie patrzy.

- Spokojnie, jeśli pójdziemy kiedyś do łóżka to ty dowiesz się jako pierwszy – odpowiedział ze sztucznym uśmiechem na ustach – a teraz sorry, bo ja zakończyłem tę rozmowę..

- Uwierz, że ja jeszcze do niej wrócę – odparłem równie chłodno, kiedy mnie mijał i wyszedł z pokoju. No pięknie, jeszcze tego brakowało!

Wracając do reszty byłem wściekły jak jeszcze nigdy. Poniekąd czuje się odpowiedzialny za tą całą sytuację i doskonale wiem, że obróci się ona przeciwko mnie w najmniej oczekiwanym momencie.

Na dole impreza trwała w najlepsze i nikt specjalnie nie zwrócił na mnie uwagi. Basia była w kuchni i nalewała sobie coś do picia. Manuela nie dostrzegłem, więc musiał wyjść. I bardzo dobrze.

Podeszła do mnie Hania z chłopcem na rękach. Ziewał, tarł oczka i miał grymas na twarzy.

- Jest śpiący, Greg. Muszę go położyć – powiedziała, kołysząc go lekko. Uśmiechnąłem się i pogłaskałem go po policzku.

- Ja to zrobię – odparłem cicho i wziąłem dziecko na ręce. Chyba tylko on w tej chwili mógł mnie uspokoić.

- Gregor? - odezwała się. Spojrzałem jej w oczy – coś się stało? - ona zobaczy wszystko. Nie potrafię przy niej udawać, bo i tak się zawsze domyśli.

- Kocham cię – odpowiedziałem jedynie i pocałowałem ją krótko, po czym zostawiając ją nieco zdezorientowaną, wróciłem na górę.

- Coś się stało? - słyszę pytanie obok mnie. Uśmiecham się przyjaźnie do dziewczyny. Zachowanie Gregora trochę mnie zmartwiło, ale nie chciałam tym kłopocić blondynki.

- Nie, wszystko w porządku – odpowiadam zdawkowo – a jak ty się czujesz? Ciąża daje ci się we znaki?

Promienieje. Tą radością mogłaby zarażać każdego wokoło. Położyła dłoń na zupełnie jeszcze płaskim brzuchu i delikatnie go pogładziła.

- Co rano biegnę do łazienki jakby się paliło, a Thomas wydaje się być bardziej przejęty niż ja – śmieje się, a ja z nią. - ale jest taki kochany, kiedy mimo wszystko idzie za mną i się tak troszczy – westchnęła.

- Kochana, ja miewałam tak, że godzinami nie wychodziłam z pokoju, bo od razu mnie zrywało – odpowiadam, przypominając sobie te pierwsze tygodnie. Różnica polegała na tym, że przy niej czuwał Thomas a ja byłam sama. Odrzuciłam jednak te myśli z głowy.

- Nie mogę się doczekać, aż te mdłości wreszcie się skończą – mówi.

- Poczekaj, aż zacznie cię boleć kręgosłup – odpowiadam z uśmiechem – ale najcudowniej jest, gdy kopie. Uwierz mi to niezapomniane uczucie. - dodałam rozmarzona. Dopiero po chwili zorientowałam się, że pół metra od nas stoi Gregor. Przygląda mi się z tajemniczym wyrazem na twarzy i wiem, że słyszał. W oczach miał wygrawerowane wyrzuty sumienia. Ale dlaczego nie zrobiło mi się go nawet szkoda?

- Adaś zasnął – mówi po czym odwraca się i siada wśród kolegów. O co mu znowu chodzi? Przyrzekam, że nawet nie będę się za nim uganiać jeśli znów zdecyduje się do mnie nie odzywać.

- Podziwiam cię, że mu wybaczyłaś – odzywa się, a ja na nią zerkam. - ale nadal trzymasz to wszystko w sercu, prawda?

- To nie jest takie proste, by zapomnieć, Sabi – odpowiadam, wypuszczając głośno powietrze i wodząc za nim wzrokiem. Wziął sobie kolejne piwo i teraz śmieje się razem z przyjaciółmi, choć dobrze wiem, że udaje.

- I pewnie ci się nie uda, ale z czasem to te dobre chwile będą grały pierwsze role w waszym życiu. On ci to wynagrodzi – mówi, gładząc mnie po ramieniu.

- Wiem – odparłam, bo miała zupełną rację. Kochałam tego faceta i tylko to się w tym momencie liczyło. Ale nie wymarzę wspomnień, one zawsze będę w mojej głowie. I to zaczęło nieoczekiwanie stwarzać dla mnie inny, istotny problem, z którym po tym wszystkim nie potrafiłam sobie chyba do końca poradzić...

- Chodź, wypij sobie drinka. Dobrze ci to zrobi.

- Nie mam ochoty.. - mówię. Nie lubiłam pić, a przez to wszystko, co ostatnio przeszłam, zupełnie przestały mnie takie rzeczy kręcić. Sabrina spojrzała na mnie zmartwiona, ale nic nie odpowiedziała.

W salonie zapadła nagle cisza a wszyscy spoglądali w korytarz. Ja również odwróciłam tam spojrzenie i nie mogłam uwierzyć własnym oczom. W progu stanęły dwie blondynki. Jedną z nich była moja siostra, a drugą...

- Klaudia! - rzuciłam w jej stronę i z promiennym uśmiechem podeszłam, by się przytulić. Jak dobrze, że tu była. Właśnie teraz. Bo to jej potrzebowałam jak jeszcze nigdy.

- Wiem, że jestem okropna, bo nie byłam przy was w tych najgorszych momentach. Przepraszam – żaliła mi się do ucha – ale już jestem i obiecuję poprawę – uścisnęłam ją jedynie mocniej.

- Nareszcie przyjechałaś – szepnęłam. Oderwałyśmy się od siebie. Spojrzałam na nią od góry do dołu i jedyne co pozostało mi zrobić na jej widok to westchnąć. Była taka śliczna, jak zwykle wyglądała wystrzałowo. Przy niej czułam się jak jakaś szara myszka.

Odwróciłam się do reszty, by przedstawić im dziewczynę. Cała płeć męska, łącznie z Gregorem, świdrowała ją wzrokiem.

- To jest właśnie moja Klaudia.

Wszędzie panowała cisza. Połowa ludzi się upiła i rozjechała taksówkami do domów. Thomas i Sabrina zabrali małą Lilly do Kristiny a chłopaki z drużyny rozłożyli sobie materace w salonie. Nawet nie chcę wiedzieć, skąd taki pomysł, ale pisk Stefana z dołu, że „o Boże, uciekaj, bo on stoi z siekierą za drzwiami!” uzmysłowił mi, bym nawet nie pytała. Baśka poszła do siebie pod byle pretekstem i chyba już spała. Gregora nie widziałam już od kilku dobrych godzin.

- Powinnaś z nim porozmawiać – zerknęłam z wahaniem na blondynkę, chodząc po pokoju i kołysząc markotne dziecko. Ostatnio niezbyt dobrze sypiał, ale to zapewne kwestia zmiany miejsca. Nie może odzwyczaić się od szpitalnego łóżka. - wyjaśnij mu, jaka jest sytuacja.

- I co mam mu powiedzieć? - szepnęłam z wyrzutem. Ona jedynie poprawiła się na fotelu, podciągając kolana pod brodę i wzruszyła ramionami. Miałam ochotę uczynić to samo.

- To, co czujesz. O wszystkich swoich wątpliwościach – dodała po chwili. Patrzyłam na nią jakbym doszukiwała się podpowiedzi w jej twarzy. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić.

- Nie chcę go ranić.

- On nie raz zranił ciebie – stwierdziła nieco głośniej. Mały znów zaczął marudzić, kompletnie nie potrafiłam go ułożyć do snu. Nic nie dawały uspokajające słowa i tulenie do piersi.

- Klaudia, to ojciec mojego syna – oznajmiłam jej dobitnie – tyle zrobił przez ostatnie miesiące.

- Nie było go ponad rok – przerwała mi – masz prawo nadal czuć żal. To ty cierpiałaś, ty musiałaś sama się z tym wszystkim zmagać – miała zupełną rację, ale mogłam tylko głośno westchnąć na te słowa. Tyle się zmieniło przez ostatni czas. Tyle mi udowodnił. Tyle do niego poczułam...

- Hania, jeśli tego nie zrobisz to nigdy nie będziesz mogła o tym zapomnieć – dodała, gdy milczałam. Podniosła się z fotela, podeszła do mnie i ucałowała chłopca w główkę – zapamiętaj moje słowa – wychodząc, natknęła się w drzwiach na Schlierenzauera. Poczułam się niepewnie. Posłała mi ostatnie, wymowne spojrzenie i wyszła, zostawiając mnie z nim samą.

- Nie może spać? - spytał, patrząc jedynie na dziecko. Zrobił kilka kroków do przodu i wyciągnął do niego ręce. Podałam mu chłopca, a potem nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Wpatrywałam się tępo w palce u stóp. Słyszałam jedynie jak zaczął coś do niego mówić, potem krzątać po pokoju. Powinnam stąd wyjść. Wolałam myśleć w samotności.

- Jak bardzo mnie nienawidzisz? - odwróciłam się gwałtownie i napotkałam jego przepełnione bólem tęczówki – ile razy jeszcze będziemy poruszać ten temat? Ile będę musiał płacić za swoje błędy?

- Gregor...

- ...może ty tylko myślisz, że mi wybaczyłaś? Może byłaś przesłonięta chorobą Adasia i po prostu tak ci było lepiej to przetrwać? - mówił dalej, a jego głos przesączony był żalem. Przetarłam zmęczoną twarz. Przecież tak nie można żyć.

- To nie tak, Greg.. - szepnęłam, podchodząc powoli w jego stronę. Odwrócił wzrok, jakby nie chciał na mnie patrzeć. Zabolało - ...jednego jestem pewna, kocham cię ponad wszystko – wreszcie na mnie spojrzał. Jego ciemne oczy na chwilę zaszkliły z nadzieją. Ale szybko przygasły. Zbliżyłam się jeszcze bardziej tak, że w tym momencie nasze twarze dzieliło kilka centymetrów. Adaś ułożył główkę na jego barku i już miał zamknięte oczka. To było takie proste.

- Ale nie zapomnisz, prawda? - pyta z przejęciem. Miałam wrażenie, że za chwile się rozpłacze. Nigdy nie widziałam u niego takiego wyrazu twarzy. Takiego poczucia winy.

- Wiesz jak to jest stracić wszystko, na co się tak wiele lat pracowało? - odpowiedziałam mu pytaniem. Patrzył na mnie zagadkowo – nie jestem celebrytką, sportowcem ani żadną gwiazdą. Ale miałam swoje plany na przyszłość, chciałam zostać kimś – znów odwrócił spojrzenie. Nie dziwiłam mu się, raniłam go teraz. Świadomie. Ale musiałam – może w mniemaniu takiego kogoś jak ty moje życie było szare. Ale dla mnie było ono wszystkim..

- Po co to robisz? - pyta, zaciskając zęby. Jest zły. Zawiedziony. Znowu..

- Bo chcę ci uświadomić, że przez jedną twoją decyzję mnie zniszczyłeś. Jego też.. - kiwnęłam głową w stronę naszego dziecka – musiał tyle wycierpieć, by jego ojciec wszystko zrozumiał. Wyrządziłeś mu krzywdę – przytulił go mocniej, jakby tym chciał zaprzeczyć moim słowom – skazałeś świadomie niewinną dziewczynę, marnując jej życie, bo ważniejsza była dla ciebie kariera.

- Jak możesz mnie kochać, skoro mówisz mi takie rzeczy? - szepnął z bólem. Miałam teraz ochotę płakać, wtulić się w niego, nie myśleć o tym. Ale nie mogłam. Wiedziałam, że to jedyne wyjście, jeśli ma coś z tego być. - chcesz mnie zostawić?

- Nie wiem.. - otworzył szeroko oczy. Nie spodziewał się tego. Nie taką odpowiedź chciał uzyskać – nie wiem, czy chcę z tobą mieszkać. Nie wiem, czy chcę przeprowadzić się do Austrii i wszystko zostawić. Wiesz.. - odsunęłam się na kilka kroków – chciałabym pomyśleć o sobie, o podjęciu jakichś studiów. Albo znalezieniu pracy...

- Hania, ale ja ci niczego nie będę zakazywał.. - przerwałam mu spojrzeniem.

- Kocham cię i tego jestem pewna – powiedziałam dobitnie jeszcze raz, znów do niego podchodząc. Pocałowałam go lekko w usta, pozwalając, by to uczucie bliskości z nim rozlało się po moim ciele. - ale nie jestem pewna, czy chcę z tobą zacząć życie.

- Hania, błagam, nie zostawiaj mnie – szepnął desperacko. Dotknął delikatnie mojego policzka. Odgarnął włosy. To były te gesty, to wszystko, co w nim uwielbiam – nie pozbawiaj mnie wychowywania własnego syna, ciebie, tej miłości. - jego pełne wyrzutów spojrzenie przewiercało mnie na wylot - Ja wiem...jestem draniem, ale bycie z tobą to jedyne, czego teraz pragnę, rozumiesz? - znów zbliżył do mnie swoje usta i pocałował mnie czule. To nie jest dobry sposób, by pozostać na stabilnym gruncie. Z niechęcią się od niego odsuwam – zrobię dla ciebie wszystko. Kupimy inny dom, urządzisz go jak chcesz. Zostawię te cholerne skoki, pomogę ci ze studiami. Jeśli myślisz, że każę ci siedzieć w domu i pilnować dziecka, a ty nie będziesz mogła się rozwijać, to nie martw się, ja...

- Cicho, Gregor – przerwałam mu, kładąc palec na jego ustach. Nie mogłam tego słuchać, przy tym spojrzeniu, tym błagalnym głosie, bólu w sercu. Po prostu miękłam – proszę, daj mi czas na zastanowienie się.

- To słowa Sabriny tak tobą wstrząsnęły? - spytał głośniej. Jakby to była ostatnia deska ratunku. Jakby chwytał się jakiejkolwiek możliwości, by mnie przekonać.

- Nie... - odpowiedziałam po chwili – to moja decyzja. A wiesz dlaczego? - zrobiłam krótką pauzę, patrząc mu w oczy – bo chcę samą siebie przekonać, że nie będę żyć wspomnieniami i będę w stanie być przy tobie w pełni szczęśliwa.

Nic nie powiedział. Po prostu chwycił mnie wolną ręką w talii i zdecydowanie do siebie przyciągnął. Potem mocno przycisnął usta do mojego czoła.

- Potrzebuję cię, Hania – szepnął. A ja tak bardzo potrzebowałam odrobiny spokoju. Bo chciałam wiedzieć, że dwa przeciwstawne toczące walkę we mnie uczucia nie zasłonią mi wizji szczęśliwej rodziny u jego boku.

~ Bo odnosisz wrażenie, że ta cisza 

wokół nie wróży niczego dobrego...

***

Witajcie!

Mam nadzieję, że cieszycie się ostatnio piękną pogodą, tak jak ja. Nareszcie jest tak jak powinno :)

Przy okazji chciałabym spytać Was o opinię w sprawie kolejnego opowiadania, które (być może) zacznę pisać z początkiem wakacji. Ale wszystko zależy od Was i chęci do czytania moich historii. Jednak jeśli, to kto wg Was powinien być jego bohaterem? Oczywiście, jak zawsze stoję murem za Gregorem, ale może chciałybyście przeczytać coś o innym skoczku? Czekam z niecierpliwością na Wasze zdanie w tym temacie ^^

Pozdrawiam.